Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Brzezinach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Brzezinach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : Sędzia SR Joanna Rezler – Wiśniewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Halina Barjasz

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017 roku w Brzezinach

na rozprawie

sprawy z powództwa E. K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w Republice Francuskiej działający przez Oddział w Polsce

o zapłatę

zasądza od (...) S.A. z siedzibą w Republice Francuskiej działający przez Oddział w Polsce na rzecz E. K. kwotę 8.500 zł (osiem tysięcy pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 21 maja 2015r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że od dnia 1 stycznia 2016r. są to odsetki ustawowe za opóźnienie oraz kwotę 1.885,95 zł (jeden tysiąc osiemset osiemdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt pięć groszy) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 599/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 lipca 2015 r. pełnomocnik powódki E. K. wniósł o zasądzenie od (...) z s. w S. (Republika Francuska) kwoty 8.500,00 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia wraz z odsetkami naliczanymi od dnia 21 maja 2015 r. do dnia zapłaty, zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz o ustalenie, iż pozwany będzie ponosił odpowiedzialność za przyszłe niedające się w chwili obecnej ustalić skutki wypadku powódki E. K..

Pełnomocnik powódki podniósł, iż przyznana jej kwota 4.00,00 zł jest nieadekwatna dla doznanej przez powódkę krzywdy, charakteru i następstw doznanych przez nią obrażeń oraz że kwotą adekwatną jest 12.500,00 zł, a żądana pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy powyższą kwotą, a zadośćuczynieniem wypłaconym przez pozwanego na etapie likwidacji szkody.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany uznał swą odpowiedzialność za przedmiotową szkodę co do zasady, kwestionując ją co do wysokości oraz zakwestionował co do zasady ustalenie odpowiedzialności na przyszłość. Zdaniem pełnomocnika pozwanego dotychczas wypłacone powódce zadośćuczynienie w pełni rekompensuje poniesioną przez powódkę krzywdę. Pełnomocnik podniósł, iż na obecny stan zdrowi powódki wpływ ma nie tylko wypadek z 12 września 2014 r., ale również dolegliwości występujące u niej jeszcze przed kolizją, między innymi cierpiała ona na zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Ponadto pełnomocnik pozwanego podniósł, iż powódka nie wykazała by kolizja spowodowała jakiekolwiek trwałe, nieprzemijające i uciążliwe zmiany oraz aby leczenie następstw wypadku nie zostało zakończone. Wskazano także, iż zadośćuczynienie nie ma charakteru obligatoryjnego, a zatem, że jest automatycznie uznawany za zasadny zawsze, gdy dojdzie do urazu ciała. Pełnomocnik pozwanego zakwestionował także zasadność ustalenia odpowiedzialności na przyszłość, podnosząc, iż zgodnie z przyjętym w doktrynie i orzecznictwie poglądem interes prawny uzasadniający powództwo o ustalenie nie występuje wtedy, gdy w danej sytuacji faktycznej możliwe jest już wniesienie powództwa o świadczenie, to znaczy aby żądać ustalenia odpowiedzialności na przyszłość należy wykazać, że charakter i skutki doznanego urazu nie pozwalają wykluczyć, że w przyszłości mogą ujawnić się dalsze szkody związane z wypadkiem. Przedmiotowe postępowanie toczy się blisko rok po wypadku, leczenie rehabilitacyjne się zakończyło i nie ma żadnych wskazań do jego kontynuacji, tak więc szkody, które mogły zostać zakwalifikowane jako uszczerbek na zdrowiu, a będące następstwem wypadku z 12 września 2014 r., zostały już ujawnione. W zakresie żądania odsetek pełnomocnik pozwanego podniósł, iż zgodnie z art. 316 k.p.c. Sąd bierze pod uwagę stan rzeczy z chwili wyrokowania, tym samym dopiero od tego dnia należą się odsetki za opóźnienie.

W piśmie procesowym z dnia 3 stycznia 2017 r. pełnomocnik powódki sprecyzował powództwo w zakresie odsetek, w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 8.500,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 września 2014 r. w miejscowości B. powódka wraz z mężem zatrzymała się za kolumną aut jadących w tym samym kierunku, w tył jej samochodu uderzył inny pojazd, który z kolei został uderzony od tyłu jeszcze przez innego uczestnika ruchu. Siła uderzenia była tak duża, że samochód, którym poruszała się powódka uderzył przodem w poprzedzający go pojazd dostawczy.

Sprawca wypadku w dacie zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

/bezsporne/

Po wypadku powódka odczuwała dolegliwości bólowe odcinka szyjnego i piersiowego kręgosłupa oraz bóle głowy. Podjęła leczenie w Poradni Neurologicznej SPZOZ MSW w Ł., gdzie zdiagnozowano pourazowe bóle głowy oraz zespół bólowy kręgosłupa w odcinku szyjno-piersiowym. Ponadto powódka odbyła serię zabiegów rehabilitacyjnych i fizjoterapeutycznych w (...) w K.. Pełnomocnik powódki podał także, że w piśmie z dnia 16 kwietnia 2015 r. zgłoszono szkodę pozwanemu jako ubezpieczycielowi odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu sprawcy zdarzenia, a pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 4.000,00 zł. W dniu 12 września 2014 r. powódka w wyniku wypadku komunikacyjnego doznała powierzchownego urazu głowy oraz bezwładnościowego urazu kręgosłupa szyjnego. Bezpośrednio po wypadku powódka była w szoku i nie odczuwała istotnych dolegliwości. Dwa dni po zdarzeniu z powodu bólu głowy, lewego barku i szyjno-piersiowego odcinka kręgosłupa zgłosiła się na (...) w B., gdzie wykonano RTG lewego barku, łopatki i kręgosłupa szyjnego. Nie ujawniono zmian pourazowych. Powódka została wypisana do domu z zaleceniem dalszej opieki ambulatoryjnej. Wtórnie u powódki wystąpił zespół bólowo-korzeniowy szyjnego odcinka kręgosłupa.

/dowód: RTG klatki piersiowej, barku, łopatki, kręgu szyjnego – k. 23, historia choroby (...) w B. – k. 24-25/

W wyniku przedmiotowego zdarzenia powódka doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%. Powódka leczyła się u neurologa przez okres powyżej 6 miesięcy (od 29 września 2014 r. do 30 marca 2015 r.). Przez 6 miesięcy przebywała na zwolnieniu lekarskim. Po powrocie do pracy po około 2-3 tygodniach znowu korzystała ze zwolnienia lekarskiego z uwagi na silne dolegliwości bólowe kręgosłupa. Do pracy zawodowej powróciła dopiero w styczniu 2016 r. Bezpośrednio po zdarzeniu miała trudności z wykonywaniem cięższych prac fizycznych i prac związanych z przeciążaniem kręgosłupa szyjnego przez około 6 tygodni, później stopniowo dolegliwości te malały. Bezpośrednio po zdarzeniu powódka wymagała pomocy osób trzecich przy wykonywaniu cięższych prac fizycznych, dźwiganiu w wymiarze 2 godzin dziennie przez okres pierwszych 6 tygodni, a przez następne 4 tygodnie po 1 godzinie dziennie. Obecnie powódka nie wymaga takiej pomocy. Doznane przez powódkę obrażenia nie uniemożliwiają i nie utrudniają w chwili obecnej wykonywania pracy zarobkowej. Przed wypadkiem powódka przebyła chorobę S., co nie musiało wiązać się z dolegliwościami bólowymi i nie ma związku z przedmiotowym zdarzeniem. Leczenie neurologiczne powódki zakończyło się.

/dowód: historia choroby Poradni Neurologicznej – k. 16-17, opinia sądowo-lekarska – k. 88-89, zeznania powódki k. 1911 -v/

Przez okres co najmniej 6 miesięcy powódka odczuwała bóle karku, odcinka piersiowego kręgosłupa, bóle głowy z zawrotami głowy, bóle lewego barku, występował zespół bólowy szyjno-piersiowy korzeniowy i ograniczona ogólna ruchomość odcinka szyjno-piersiowego, bóle karku z drętwieniem rąk.

/dowód: historia choroby Poradni Neurologicznej – k. 16-17, opinia sądowo-lekarska – k. 88-89, zeznania powódki k. 1911 -v /

Powódka odbyła serię zabiegów rehabilitacyjnych w (...) w K..

/dowód: skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne – k. 18-19, 21-22, 30-31 historia choroby (...). - (...) k. 26-29/

Do dnia dzisiejszego utrzymują się u powódki resztkowe dolegliwości bólowe kręgosłupa i głowy.

/dowód: uzupełniająca opinia biegłego sądowego – k. 139-140, zeznania powódki k. 1911 -v /

Powódka nadal przyjmuje leki przeciwbólowe, które kupuje bez recepty. Odczuwa bóle kręgosłupa po 8 godzinach siedzenia w pracy i po dużym wysiłku fizycznym. Po wypadku musiała zrezygnować z tańca towarzyskiego, z uwagi na ból w odcinku piersiowo-szyjnym, podczas gdy przed wypadkiem systematycznie chodziła do szkoły tańca w K.. To była jej pasja.

/dowód: zeznania powódki k. 1911 -v /

Do dnia dzisiejszego odczuwa dyskomfort podczas prowadzenia samochodu, zwłaszcza stojąc w korku, czyli w sytuacji analogicznej do zdarzenia z dnia 12 września 2014 r. Dopiero w styczniu 2016 r. powróciła do samodzielnego prowadzenia samochodu. Do dnia dzisiejszego woli jeździć samochodem jako pasażer a nie kierowca.

Przed wypadkiem powódka nie odczuwała żadnych dolegliwości związanych z bólem głowy ani kręgosłupa.

/dowód: zeznania powódki k. 191 -v /

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyjaśnienia powódki, dokumenty zgromadzone w aktach niniejszej sprawy oraz opinie biegłego sądowego w dziedzinie neurologii. Zastrzeżenia do opinii biegłego zgłaszane przez pełnomocnika pozwanego zostały wyjaśnione w trzech opiniach uzupełniających. Żadna ze stron nie zgłosiła dalszych zastrzeżeń czy uwag do opinii biegłego sądowego, a Sąd uznał ją (po uzupełnieniach) za rzetelny i profesjonalnie przygotowany materiał dowodowy.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki E. K. zasługuje na uwzględnienie w całości.

Odpowiedzialność pozwanego nie budzi wątpliwości . Pozwany zapewniał ochronę ubezpieczeniową odpowiedzialnego za skutki zdarzenia z dnia 12 września 2014 r.

Powódka wykazała istnienie szkody oraz związek przyczynowy pomiędzy powstałą szkodą a zdarzeniem z dnia 12 września 2014 r.

Podstawę prawną odpowiedzialności posiadacza pojazdu stanowi art. 436 § 1 k.c., na mocy którego samoistny posiadacz środka komunikacji wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody odpowiada na zasadzie ryzyka za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną przez ruch pojazdu.

Podstawę odpowiedzialności ubezpieczyciela za szkodę wyrządzoną przez posiadacza pojazdu stanowi art. 822 § 1 k.c., w myśl którego przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłaty określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z przepisem art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. /uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia/ sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne /ból i inne dolegliwości/, cierpienie psychiczne /ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniem fizycznym lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np.: zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, rozwijania swojej pasji, wyłączenie z normalnego życia/.

Zadośćuczynienie ma przede wszystkim na celu złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, zarówno tych już doznanych, jak i tych które zapewne nastąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, chodzi bowiem o jednorazową sumę przyznaną z tytułu zadośćuczynienia /Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga trzecia, Zobowiązania, tom I, pod red. G. Bieniek, wydanie 6, W-wa 2006 r., str. 465/.

W ocenie Sądu powódce E. K. winna być przyznana kwota łączna 12.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Wskazana wyżej kwota stanowi właściwe zadośćuczynienie za doznane przez powódkę cierpienia fizyczne i psychiczne. Wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w kwocie 4.000,00 zł nie było adekwatne do dolegliwości i skutków zdarzenia z dnia 12 września 2014 r. Z uwagi na wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie, tytułem uzupełnienia, powódce należy się jeszcze kwota 8.500,00 zł. Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 5%, a także to, że po zdarzeniu powódka korzystała przez 6 miesięcy ze zwolnienia lekarskiego, a od dnia wypadku aż do 30 marca 2015 r. pozostawała pod stałą opieką neurologa, przeszła także serię zabiegów rehabilitacyjnych, co jednoznacznie wskazuje na występowanie – przynajmniej w tym okresie – nasilonych dolegliwości bólowych. Ponadto do dnia dzisiejszego u powódki utrzymują się resztkowe dolegliwości bólowe kręgosłupa i głowy. W wyniku wypadku powódka doznała urazu głowy oraz bezwładnościowego urazu kręgosłupa szyjnego. Wtórnie wystąpił zespół bólowo-korzeniowy szyjnego odcinka kręgosłupa. Biegły sądowy podkreślił, iż wszystkie powyższe dolegliwości są następstwem wypadku z dnia 12 września 2014 r., a w dokumentacji medycznej brak dowodów, by powódka leczyła się przed wypadkiem z powodu choroby kręgosłupa, a powódka zeznała, że przed wypadkiem nie odczuwała żadnych dolegliwości kręgosłupa. Biegły podkreślił także, iż cechy przebytej choroby S. nie musiały być związane z dolegliwościami bólowymi, a zatem, że mogły być nieodczuwalne dla powódki. Z powyższego wynika, iż dolegliwości bólowe pojawiły się dopiero po wypadku z dnia 12 września 2014 r.

Z dokumentacji medycznej nie wynika jaki był stopień zaburzenia ruchomości kręgosłupa, zakres skrętów i zgięć, co wynika z tego, że takie zapisy stanowią domenę badań ortopedy, a nie neurologa, a powódka korzystała jedynie z pomocy neurologa. Ponadto biegły sądowy pokreślił, a Sąd to podziela, iż „niedomogi” dokumentacji medycznej, wynikające ze sposobu prowadzenia dokumentacji przez lekarza, nie mogą stanowić argumentu skierowanego przeciwko pacjentowi. Tym samym, brak określonych zapisów, wyników badań, czy brak zalecenia do przeprowadzenia pewnych badań czy pomiarów nie jest dowodem na to, że nie było wskazań do ich przeprowadzenia.

Z długości zwolnienia oraz długotrwałości leczenia można wnioskować, iż stopień nasilenia objawów był co najmniej umiarkowany, przy czym w toku przedmiotowego postępowania badanie powódki miało miejsce 19 miesięcy po zdarzeniu z dnia 12 września 2014 r., co powoduje, iż nie można określić skali nasilenia bólu zwłaszcza w początkowym okresie. Zdaniem biegłego sądowego, a Sąd to podziela, w takiej sytuacji stopień nasilenia objawów musi być oceniany adekwatnie do wskazań o udzielaniu zwolnienia lekarskiego, jak również wskazań do fizjoterapii. Biegły sądowy podkreślił, iż brak regularności w wypisywaniu leków przeciwbólowych nie świadczy o nieznacznym stopniu nasilenia dolegliwości, ponieważ po pierwsze powszechnie dostępne są leki przeciwbólowe bez recepty – a jak zeznała powódka właśnie leki przeciwbólowe bez recepty przyjmowała i przyjmuje do dziś – a po drugie, konieczność przyjmowania leków przeciwbólowych wynika z indywidualnych potrzeb, warunkowanych stosowaniem fizjoterapii, odciążenia od wysiłku prowokującego ból, zmian pogody. Skoro powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim przez okres 6 miesięcy i odbywała rehabilitację, to z pewnością unikała wszelkich aktywności wywołujących ból. Świadczy o tym także to, iż zrezygnowała z zajęć tańca towarzyskiego, na które przed wypadkiem uczęszczała regularnie. Do dnia dzisiejszego nie chodzi na te zajęcia, choć była to jej pasja.

Ponadto po wypadku wystąpiły u powódki zaburzenia adaptacyjne, w postaci strachu przed jazdą samochodem. Po wypadku jeździła samochodem jedynie jako pasażer, a do samodzielnego prowadzenia samochodu powróciła dopiero w styczniu 2016 r., tj. blisko półtora roku po zdarzeniu. Do dnia dzisiejszego woli jeździć jako pasażer.

Sąd wziął pod uwagę także to, że bezpośrednio po zdarzeniu powódka wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze po 2 godziny dziennie przez 6 tygodni, a następnie po 1 godzinie przez kolejne 4 tygodnie. Choć nie zostało wywiedzione roszczenie odszkodowawcze z tego tytułu, to potrzeba opieki wzmacnia poczucie krzywdy i nie jest obojętna dla zadośćuczynienia. Podobnie jak zmiana w stylu życia, rezygnacja z ulubionych zajęć tanecznych, uciążliwości związane z rehabilitacją, czas jej trwania i dolegliwości bólowe.

Z drugiej jednak strony Sąd wziął też pod uwagę, że wypadek nie pozostawił stałych, nieusuwalnych skutków dla zdrowia fizycznego i psychicznego powódki, uszczerbek na zdrowiu nie był bardzo duży, a powódka jest młodą osobą i dobrze rokuje na przyszłość.

Ponieważ dochodzona pozwem kwota uzupełniającego zadość uczynienia nie była wygórowana, Sąd zasądził ją w całości.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. uznając ich zasadność od dnia 21 maja 2015 r. Zadośćuczynienie w prawidłowej kwocie powinno być wypłacone w ciągu 30 dni od dnia zgłoszenia szkody zgodnie z treścią art. 817 § 1 k.c. Zgłoszenie wysłano do pozwanego pismem z dnia 16 kwietnia 2015 r., doręczonym w dnu 20 kwietnia 2015 r. Od następnego dnia po upływie 30 dni od doręczenia zgłoszenia pozwany pozostaje w zwłoce w spełnieniu świadczenia i należą się od niego odsetki od tego dnia.

Sąd podziela pogląd pozwanego, że szkoda uzewnętrzniła się w takim zakresie, że można ją było ocenić kompleksowo, więc ustalanie odpowiedzialności pozwanego za ewentualne dalsze skutki wypadku mogące się ujawnić w przyszłości, było zbędne. Sąd nie orzekł w tym zakresie, a żadna ze stron w terminie 2 tygodni nie zgłosiła wniosku o uzupełnienie wyroku, więc wyrok tego rozstrzygnięcia nie zawiera.

O kosztach postępowania, w tym kosztach sądowych Sąd orzekł w myśl zasady wynikającej z art. 98 k.p.c. i 100 k.p.c.

Powódka E. K. wygrała sprawę w całości i należy się jej zwrot od strony przegranej wszelkich poniesionych kosztów. Powódka poniosła koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.217,00 zł, których wysokość ustalono na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 nr 163, poz. 1348 ze zm.), które obowiązywało w chwili wszczęcia postępowania oraz opłatę sądową od pozwu w kwocie 425,00 zł, koszty opinii biegłego sądowego – 243,95 zł. Łącznie koszty te wynoszą 1.885,95 zł i taką kwotę zasądzono od strony przegranej na rzecz powódki.