Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Brzezinach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Brzezinach, Wydział I Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia Kamil Kazimierczak

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2023 r. w Brzezinach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Hurtowni (...).P. (...) Spółka Jawna Filia (...)Rozrywkowe (...) w Ł.

przeciwko A. Ż.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. Ż. na rzecz powoda Hurtowni (...).P. (...) Spółka Jawna Filia (...)Rozrywkowe (...) w Ł. kwotę 7.140,00 zł /siedem tysięcy sto czterdzieści złotych/ wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia 29 maja 2019 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej A. Ż. na rzecz powoda Hurtowni (...).P. (...) Spółka Jawna Filia (...)Rozrywkowe (...) w Ł. kwotę 2.067,00 zł /dwa tysiące sześćdziesiąt siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania.

I C 834/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 3 czerwca 2019r. Hurtownia (...).P. B. sp. j. Filia (...) Rozrywkowe (...) w Ł. zażądała od A. Ż. zapłaty kwoty 7.140,- złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

Sąd Rejonowy w Brzezinach uwzględnił powództwo nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 12 września 2019r. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 marca 2019r. w W. podpisana została między Hurtownią (...).P. B. sp. J. Filia (...) Rozrywkowe (...) w Ł., reprezentowaną przez jedyną wspólniczkę M. B., a A. Ż. umowa o zorganizowanie przyjęcia okolicznościowego z okazji (...) (dalej: przyjęcie (...)) w dniu 19 maja 2019r. W umowie określono wynagrodzenie za przyjęcie na kwotę 8000,- złotych. Na załączonej kartce papieru określono dokładne menu, a na kolejnej - dodatkowe wynagrodzenie za korzystanie przez gości z dostępnej S. zabaw dla dzieci typu „figloraj”, a ponadto z kręgli i bilarda. W umowie widnieje wynagrodzenie w kwocie 8000,- złotych za 45 gości dorosłych i 10 dzieci, a na załączonej kartce – 8240,- złotych za 49 osób dorosłych i 5 dzieci. Odjęto tam 1500,- złotych zaliczki, co daje kwotę 6740,- złotych do dopłaty. Do tej kwoty doliczono koszt dodatkowych ww. atrakcji, co dało sumę 7140,- złotych do dopłaty. Reasumując: koszt całego przyjęcia to 8.640,- złotych, z czego zapłacono 1500,- złotych zaliczki. Zgodnie z umową i załącznikami po przyjęciu powinno zostać dopłacone 7140,- złotych.

(bezsporne w świetle stanowisk stron k. 5 – 8, 34 – 37 oraz dokumentu umowy z załącznikami k. 11 – 14)

Przyjęcie się odbyło, a zamawiająca oraz jej goście skorzystali z wszystkich zamówionych posiłków i atrakcji. Otrzymali ciepłe posiłki i przystawki, mieli zapewnioną obsługę kelnerską. Posiłki podano ciepłe i na czas, w wystarczającej ilości. Przybyli na przyjęcie bawili się w kręgielni i grali w bilard. Pod koniec przyjęcia zabrakło ciasta, które wydawała w pudełkach A. Ż. wychodzącym gościom.

(dowody: zeznania M. B. nagranie z dnia 8 listopada 2021r., k. 125v – 126, nagranie z 21 lipca 2021r., k. 103v – 104, zeznania świadków: P. S., J. N. i K. A. - nagranie z 21 lipca 2021r., k. 105 – 106, nagrania z monitoringu w lokalu k. 129, notatka z odtwarzania nagrań k. 134)

Przebieg przyjęcia widoczny jest na nagraniu z monitoringu: plikach z płyty (...), ponieważ na pozostałych nie widać sali, na której odbywało się przyjęcie. Nagrano wiele plików od 1 min., do 0,5h. Nazwy plików obejmują ich datę i godzinę, wyrażoną w godzinach, minutach i sekundach. Sala widoczna jest na nich z pewnego oddalenia z kamery zainstalowanej na kręgielni, przy czym ściana między salą ze stołami a kręgielnią jest całkowicie przeszklona i widać salę z pewnej odległości – postacie ludzkie bez możliwości rozpoznania ich twarzy. Możliwość taka zachodzi w dalszej części przyjęcia, gdy goście przenoszą się do kręgielni. Tym bardziej nie widać, co noszą kelnerzy. Z tyłu za stołami widoczny parawan z materiału, a z prawej w głębi schody. Brak ścieżki dźwiękowej. Na nagraniu wyróżnić możńa następujące istotne momenty przyjęcia komunijnego:

13.30 Przychodzą pierwsi goście, za nimi następni i lokują się za stołami.

13.38 Pojawiają się 3 sylwetki w czerni, po których sposobie zachowania wywnioskować można, że to kelnerzy. Wnoszą na salę coś, co wygląda na wazy z zupą. Ponownie kelnerzy krzątają się po S. ok. 13.53, nie widać w jakim celu.

14.03. Kelnerzy w liczbie 3, w tym 1 mężczyzna i 2 kobiety, roznoszą talerze lub coś na tacach (nie widać co). Następnie goście coś spożywają, a pojedynczy kelnerzy pojawiają się co kilka minut, coś zbierając lub rozdając.

16.00 Kelnerzy w liczbie 3, w tym 1 mężczyzna i 2 kobiety, coś roznoszą lub (i?) zbierają. Jedna z tych osób robi coś na małym stoliku obok.

17.38-18.30 Goście grają w kręgle, da się rozpoznać jednego ze świadków, którzy zeznawali w sprawie.

18.33 Troje kelnerów przeciąga na bok małe stoliki, na których coś układają. Podchodzą do nich goście. Na stoliku coś płonie – wygląda na tort z efektami pirotechnicznymi.

18.55 – 19.05 S. prawie pusta, kelnerzy sprzątają.

Ok. 20.00 Goście się rozchodzą.

(dowód: nagrania z monitoringu w lokalu k. 129, notatka z odtwarzania nagrań k. 134)

Po skończonym przyjęciu A. Ż. odmówiła zapłaty całości wynagrodzenia, kwestionując jakość i sposób podania posiłków. Gotowa była wypłacić kwotę niższą pod warunkiem, że M. B., kwitując odbiór tej kwoty oświadczy na piśmie, że wypłacona suma wyczerpuje całkowicie wynagrodzenie za przygotowanie przyjęcia. M. B. odmówiła przyjęcia wynagrodzenia na takich warunkach.

(bezsporne)

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanej i przedstawionych przez nią świadków. Ocena ta była bardzo utrudniona z tego względu, że zachodzi tu sytuacja oceny dowodów znana pod potoczną nazwą „słowo przeciwko słowu”. Obie strony zeznają odmiennie, tak samo świadkowie. Zgłoszeni przez powódkę, którzy u niej pracowali i obsługiwali przyjęcie zeznają, że wywiązała się ona z umowy i dostarczyła wszystkiego, co do niej należało. P. S., która jest z zawodu kucharką, twierdzi, że ugotowała wszystko jak należy, a następnie wydała kelnerom ciepłe posiłki, np. rosół. Pracujący wówczas jako kelner K. A. zeznał, że wydawał wszystko szybko, nalewał gorący rosół itd. Przedstawieni jako świadkowie goście zeznali natomiast, że posiłki wydano późno i zimne, a goście sami sobie nalewali rosół.

W myśl art. 233 k.p.c. sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W sytuacji takiej, jak opisana, nie pozostaje sądowi nic innego, jak skupić się na nieosobowych źródłach dowodowych i na ich tle rozważyć wiarygodność źródeł osobowych. Źródeł nieosobowych nie pozostało wiele, skoro posiłki już dawno zjedzono, a napoje wypito. Pozwana przedstawiła jednak opisane wyżej nagranie z monitoringu, które się zachowało. Przy jego użyciu nadal nie da się bezośrednio wywnioskować, czy podano posiłki o np. właściwej temperaturze. Jest jednak jeden istotny element, który był poruszany szeroko w zeznaniach pozwanej i powołanych na jej wniosek świadków: obsługa kelnerska, która miała być niewystarczająca i niewłaściwa. Świadek K. Ż., mąż powódki, zeznał wręcz, że miało być troje bądź trzech kelnerów, a był tylko jeden (k. 106 v). Tymczasem na nagraniu z monitoringu widać troje kelnerów, którzy obsługują przyjęcie komunijne – dwie kobiety i mężczyznę. Na nagraniach można zidentyfikować aż cztery momenty, w których widać jednocześnie trzy osoby w czarnych strojach obsługujące stół z gośćmi. Stoi to w oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadków przesłuchanych na wniosek pozwanej i samej pozwanej. Biorąc pod uwagę tę okoliczność uznać należy zeznania tych osób za niewiarygodne. Obraz z monitoringu stawia w dobrym świetle zeznania powódki M. B. i świadków przesłuchanych na jej wniosek, którzy wskazali na prawidłowość obsługi gastronomicznej, w tym właściwe przygotowanie i podanie posiłków. Wiarygodności zeznaniom świadka K. A., który pracował przy obsłudze przyjęcia jako kelner, dodaje jeszcze okoliczność, że nie pracuje już od dwóch lat w lokalu, w którym odbyło się przyjęcie komunijne. Nie ma więc żadnego interesu w zeznawaniu nieprawdy. Gdyby rzeczywiście kazano mu w pojedynkę obsługiwać przyjęcie dla 50 osób, mógłby się czuć tym pokrzywdzony i zeznać już po rozstaniu się z pracodawcą, że obsada była niewłaściwa.

Reasumując stwierdzić należy, że wykazanie nieprawdziwości twierdzeń i dowodów pozwanej w części dotyczącej obsługi kelnerskiej pozwala na odmówienie wiarygodności tym twierdzeniom i dowodom w pozostałej części i przyjęcie wersji wydarzeń wynikającej z dowodów przedstawionych przez powódkę.

Na koniec rozważań wypada zauważyć, że sąd nie wziął pod uwagę złożonych do sprawy wydruków opinii internetowych o lokalu prowadzonym przez powódkę. Odnosząc się do nich należy zauważyć, że wpisy internautów, które przedstawiono, dotyczą różnych przyjęć, robionych w różnym czasie dla różnych klientów. Nie sposób ich odnieść do konkretnego przyjęcia, którego dotyczy sprawa. Tego typu opinie są pomocne dla osób wybierających lokal, ale nie mogą być podstawą do rozstrzygnięcia, czy w danym wypadku restaurator wywiązał się ze swoich zobowiązań, czy nie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w całości.

W przedmiotowej sprawie powódka nie podaje podstawy prawnej roszczenia, a więc zastosowanie znajduje prastara, rzymska jeszcze zasada, że prawo daje sąd – da mihi facti dabo tibi ius (dosłownie: daj mi fakty, a ja dam ci prawo).

W ocenie sądu łączący strony stosunek prawny wynika z nienazwanej umowy o organizację przyjęcia okolicznościowego, podobną nieco do umowy o dzieło, której definicję zawarto w art. 627 k.c. W myśl tego przepisu przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. W przedmiotowej sprawie przyjmujący zamówienie zobowiązał się do przyrządzenia poczęstunku dla gości przyjęcia komunijnego, składającego się z różnych dań i przystawek. Częściowo umowa ta jest w ocenie sądu podobna do umowy najmu lokalu użytkowego, ponieważ powód, dysponujący lokalem, zobowiązał się do oddania go na czas przyjęcia do dyspozycji zamawiającej, wraz z pomieszczeniami w postaci miejsc do gry w kręgle i bilard, a także figloraju. W myśl art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Zgodnie z art. 680 k.p.c. przepis art. 659 k.c. znajduje odpowiednie zastosowanie do najmu lokalu.

Cechą wspólną obu umów, o których mowa, jest ich odpłatność. Obowiązkiem powoda w niniejszej sprawie było udostępnienie miejsca przyjęcia i zaserwowanie jadła i napoju, a obowiązkiem zamawiającej – pozwanej – zapłata wynagrodzenia. Pozwana odmówiła zapłaty, kwestionując jakość i sposób podania posiłków. Przedmiotem sprawy jest więc spór co do faktów, a mianowicie tego, w jaki sposób zaserwowano posiłki. Powódka wykazała, że wywiązała się ze swoich obowiązków, zatem na mocy cytowanej wyżej umowy oraz stosowanych w odpowiedni sposób przepisów o umowie o dzieło i umowie najmu należy się jej wynagrodzenie. Dlatego uwzględniono powództwo w całości.

Koszty procesu zasądzono na rzecz powoda na zasadzie art. 98 §1 k.p.c.